Dynastia Miziołków

"Przykro mi to mówić, ale zauważam u moich starych pierwsze objawy spierniczenia..." O kurcze, ale jesteś joł ziomek - myślę sobie i czytam dalej.

Czytam pamiętnik dwunastolatka, pamiętnik o życiu poważnym i pełnym dygresji. Dygresji o dziwnych zachowaniach Mamiszona i Papiszona (mamy i taty), dygresji o potworach (młodszych siostrach), dygresji o Ogryzku (szczurze), dygresji o Piromanie i Fifie (kolegach z klasy), dygresji o Beacie (pierwszej miłości - no, ta przynajmniej otrzymała prawdziwe imię). Tak jest, moi drodzy. Miziołek, czyli główny bohater, jest bacznym obserwatorem i zapisywaczem wszystkiego, co dzieje się dookoła. A każdy dzień jest inny (odkrywcze), pełen godnych początkującego nastolatka pomysłów i ich rezultatów. 

Pamiętnik Miziołka powstawał w pierwszej połowie lat 90 ubiegłego wieku i jest książką kultową.Języka tej kultowej książki, w którym jest dyro i facetka od historii, i lufa w dzienniku, i piona z matmy, nie łykam. Już nie łykam, kiedyś może łykałam. Chyba nie jestem kultowa. Cool-towa. Nie to co Miziołek. Ten to jest cool. Ale jak się ma dwanaście lat to przecież cool być trzeba. A do najbardziej cool należą Miziołowe obserwacje na temat zachowania jego "starych": szczere i dystyngowane, godne młodego filozofa.

"Dynastia Miziołków" posiada trzy charakterystyczne cechy. Pierwsza: ma zwodniczy tytuł, przywodzący na myśl raczej książkę dla małych dzieci. Druga: jest nieprzewidywalna i pełna humoru. I trzecia: ma niepowtarzalny urok szalonych lat 90 i może być wspaniałą okazją do wspólnego czytania z rodzicami, dzięki którym dziecko (a raczej początkujący nastolatek) dowie się, w jakim świecie dorastali jego "starzy". Bez Youtuba i Facebooka. Za to z czapkami Chicago Bulls i kasetami magnetofonowymi.

"Dynastia Miziołków"

Tekst: Joanna Olech
Ilustracje: Joanna Olech, Anna Wojtuniuk

Literatura 2012